Nocą pisanie...dziedzictwo

Nocą pisanie...Dziedzictwo

Siedząc sobie nocną porą

W panieńskim domu otoczonym bzem

(lub inną roślinnością)

Wśród zapachów lata

dźwięku starego zegara

(z kukułką)

książek z poprzedniego stulecia

(albo i jeszcze starszych)

ganku z pękniętym schodkiem

i usychającą czereśnią

myślę...

ile we mnie echa poprzednich pokoleń

wydzierganych babciną dłonią serwet i chust

ukrytych w szaf zakamarkach skarbów

niedostrzegalnych okiem laika

myślę

to wszystko trwa, choć czas już minął Ich

(Tych, co przede mną stąpali tu)

pamięć....

czymże jest pamięć?

wspomnienia...

one żyją w głosie tych, co wciąż pozostali

szepty nocą spisywane pospiesznie

(by nie zaprzepaścić dawnych dni)

dotykam

ciemno-brązowego biurka

wyżłobionych śladów ojcowskiej ręki

części zamiennych pasujących lub nie

(bo się kiedyś przyda)

i starej lampy - święcącej, gdy pisał

chłonę

ciszę

kurz bibelotów

stoją od lat, nie wiadomo już od ilu

stały tak zawsze odkąd pamięć ma sięga

jestem

wypadkową czyiś pragnień i marzeń

nadziei wyrysowanej w czyimś sercu

jestem

kodem genetycznym wpisanym w unikatowy wzór DNA

splątanym wespół-zespół z pra-pra-pra pokoleniami

ukrytymi we mnie dźwiękami przeszłości

widzę

to, co było

na fotografiach czarno - białych i w kolorze

utkane ze słów pożółkłe listy

powoli gubią tamto życie

patrzę

jak znika w dal

to wszystko co dziedzictwem moim było

Było?

Może jest wciąż jeszcze?

Może trwa?

A może trwać będzie

W tych, co idą za nami

W ich dłoniach ukryty nasz świat