Atramentem pisane... korzenie

Jestem tu

przytłacza mnie przeszłość

zakurzone makatki

czyjeś płaszcze 

sukienki niemodne

(a może znów będa gwiazda wieczoru, kto wie)

wieszaki drewniane podgryzane zębem czasu

lustereczka maleńkie

 rzeźbione nóżki od szafy

skrzypiace drzwi

zardzewiały klucz

pęknięte schody

szczerbata ławka

suche liście

wyrwana furtka

zniszczenie

boli

krzyczę

upadam

pod ciężarem czyjegoś wczoraj

zagryzam do krwi wargi

to jest jak umieranie

to jest jak zapomnienie

tabula rasa

(czysta karta)

nie umiem zapomnieć

nie chcę zapomnieć

noszę w sobie czyjeś życia
(poprzednie pokolenia)

przecież nie można odciać się od korzeni

bez korzeni się umiera